Yaşam…

Doğmak; yapılan en büyük hata

büyümek; acılarla beslenerek

yaşamaya çalışmak; her gün biraz daha ölerek

aşkı aramak; bıkmadan usanmadan

en bunalımlı anlarda, kabul etmek; yok olmayı birköşede…

ağıtlar yakmak; geçen zamana lanetlerle

benzerini aramaya çalışmak; yitip gitmek için,

aynanın diğer tarafına…

sevmek; ama hep sonunda terkedeni,

hergün kahır, hergün acı, bunalım…

ezilmek ayak altında, boğulmak gözyaşlarında,

aramak mutluluğu; bulmayacağını bile bile…

alay etmek; çarpık bacaklı sevgiliyle..

alay etmek; sana bakan gözlerle…

tokat yemek; gerçeklerden

saatleri durdurmaya çalışmak; içinden kopanlarıönlemek için…

üzüntü anlarında yanında hissetmek; her saniyedostunu,

paylaşmak herşeyi; hep vermek, hiç almadan

yitip gitmeyi istemek; sonsuzluğa, deliler gibi…

oysa her seferinde; yine bunalım, yine çıkışsızacılar…

sonunda bezmek; kaçınılmaz son yaşamda…

Ya doğrusu?

Çekmek tetiği…

Gitmek sonsuz maviliklere

Kasvetli bir 12 Eylül günü!…

12.09.1998 / Sergüncemden…

Seyhan Erözçelik (1962 – 2011)

Bir şairi daha kaybettik… Bedenini yolcu etsekte ruhunu şiirlerini okumaya devam ederek buralarda tutacağız elbet, biliyoruz ki Nilgün Marmara’nın yanına gitti… Yine muzip resimler çekilecekler, güneş gözlüğü paylaşacaklar, birbirlerine yazacaklar…

Sayısız şiir ve kitap öksüz kalmadı elbette… Şiir Atı Yayınclığın kurucusu, dünyasına yakın hissettiği şairlerin çevirilerini de yapan, ödüller ve üyeliklerle dolu bir yaşam… Güle güle şairim demenin vaktidir, istemeden de olsa veda, kitapların yadigar…

KLAUS KİNSKİ’NİN ONURU

Ben-Şöyle dediler bana, şöyle galiba, ben de baktım,anlayamadım.

Bu bir kordela mı,

bir film mi yoksa…

Anne-Evladım, o bir kordela

Ben-Kurdale mi Anne?

(Anlayamadım. Yandım. Sadece bir kibrit…

Üstüdyo yandı.)

O-Werner!

Werner-Efendim?

Ben- Peynir yedim, keçi peyniri.

Sonra Baba şöyle dedi, Werner Baba…

Sen de ye o peyniri.

Werner Baba- Yememmmmmmm.

(Yemedim.

Oyle de demedim.

Dediler, yediler…)

Ben-Klaus Baba ya,

Versen e kızını bana…

Klaus Baba-Git lan!

(Gittim. Ölmek istedim. Klaus Baba kızını vermedi.)

Ben-Anne. Neden sen istemedin?

Klaus Baba-Werneeeer! Böyle film çekilmez! Bu koyun,bu kuş, bu kuzu ner’den çıktı?

Kasap Werner!

Ben-Klaus Baba, ben seni ner’den tanıdım ya…

Anne- Ben, söylemiştim sana.

Ha, o kız,

n’oldu evladım?

Kitap-lık, Ocak 2005

Bir deliden mırıltılar

Sizi anlamıyorum
Akıl denilen tablonuzdaki
Sürrealist renklerinizi
Gözümüze sokmaktan vazgeçin.
Sizi duyuyorum
Fazla bağırmayın
Yalanlarınız
Kulaklarımı tırmalıyor.
Sizi görüyorum
Anlamlaştırmaya çalıştığınız vicdanınız
Gözlerimi kanatıyor.
Gördüğümüzü zannettiğiniz hayaller
Sizin gerçeklerinizden daha korkunç değil.
Siz akıllı insanlar
Savaşlarınızdan uzak tutun bizi
Kan banyonuzda yıkanmaktansa
Sonsuza dek kirli kalırız.



DAPHNE

Ted Hughes – Doğumgünü Mektupları

Dünya edebiyatının en özgün şair ve yazarlarından Sylvia Plath’ın intihar etmesi sonrası kendisi gibi edebiyatçı kocası Ted Hughes, Plath hayranları tarafından dışlanmıştı. Plath’ın intiharına sebep olarak görülüyor, adeta katil damgası yiyordu. Evlilikleri, yaşamları didik didik edildi. Birçok zaman kaynak kitaplar arandı.
Doğumgünü Mektupları da bu kaynaklardan biri olma görevini görüyor. Kitaptaki şiirler Ted Hughes tarafından Sylvia Plath’a yazılmış birer mektup havasında oldukları için, şairle eski eşinin ortak hayatlarına ilişkin sayısız ayrıntı içeriyorlar. Okurun bu ayrıntıları çözme isteği de kitabın okunma önemini arttırıyor.

“Şimdi insanların bulduğu tek şey
Kalp rengi kitabın – boş maskesi
Cininin
Maskesi
Kucaklamak için kollarını açarken
Seni yiyip yutan birinin

Her şeyin üstüne çizdiğin kalpler
Kaldı geriye paniğinin kaçarken bıraktığı izler gibi
Bir yaradan damlayanlar gibi.

İzi
Seni yakalayan ve yiyip yutanın”